و مردها ناگهان مهربان شدند!...

پسرکم سلام!

اولین بار که این متن رو خوندم چشمام پر اشک شد...چقدر قشنگ تمام حرفایی که

تو دلم بوده و هست بیان کرده...چقدر زیبا تضادی رو که در درونم نهادینه شده به تصویر

کشیده...تضادی که نمیدونم چه کسی و کجا باعث شد که در وجود زن های این دنیا 

به وجود بیاد...چیزی که الان هیچ طوری نمیتونیم ازش فرار کنیم.انگار که فقط باید تحملش

کنیم...

این روزهای مادرانگی...این روزهای عاشق تر بودن...زنانه تر بودن...لطیف تر بودن...

و این روزها که به پایان مرخصی زایمانمون نزدیک میشیم حتی اگه یه مرخصی 

نانوشته باشه...این رنج برام عمیق تر میشه...میخوام بدونی که هیچوقت کارم رو به تو

ترجیح نمیدم...اما من و امثال من تو این دوراهی تلخ تا آخر عمرمون فرو رفتیم...

و خوشحالم که تو بواسطه زن نبودنت هیچوقت احساس منو درک نمیکنی  و خوشحالم

که با وجود داشتن موقعیت های عالی برای استخدام دولتی جلوی عقلم ایستادم

تا تنها کارفرمای من دلم باشه....

این متن تقدیم به تمام  بچه های مادران شاغل که زندگی خیلی زود چهره جدیشو

نشونشون میده...و تقدیم تر به مادران شاغل که حالا میفهمم جدایی از فرزندشون

برای اونا سخت تره تا تنهایی برای فرزند... :

ما به مردها گفتيم: مي خواهيم مثل شما باشيم. مردها گفتند: حالا كه اين قدر اصرار مي كنيد، قبول ! و ما نفهميديم چه شد كه مردها ناگهان اين قدر مهربان شدند. 

وقتي به خود آمديم، عين آن ها شده بوديم . كيف چرمي يا سامسونت داشتيم و اوراقي كه بايد به اش رسيدگي مي كرديم و دسته چك و حساب كتاب هايي كه مهم بودند.. 

با رئيس دعوايمان مي شد و اخم و تَخم اش را مي آورديم خانه سر بچه ها خالي مي كرديم. 
ماشين ما هم خراب مي شد، قسط وام هاي ما هم دير مي شد. ديگر با هم مو نمي زديم.آن ها به وعده شان عمل كرده بودند و به ما خوشبختي هاي بي پايان يك مرد را بخشيده بودند. 

همة كارهايمان مثل آن ها شده بود فقط ، نه! خداي من ! سلاح نفيس اجدادي كه نسل به نسل به ما رسيده بود، در جيب هايمان نبود . شمشير دسته طلا ؟ 
تپانچة ماشه نقره اي؟ چاقوي غلاف فلزي؟ نه ! ما پنبه اي كه با آن سر مردها را مي بريديم ، گم كرده بوديم . همان ارثيه اي كه هر مادري به دخترش مي داد و خيالش جمع بود تا اين هست ، سر مردش سوار است . آن گلولة اليافي لطيفي كه قديمي ها به اش مي گفتند عشق ، يك جايي توي راه از دستمان افتاده بود . يا اگر به تئوري توطئه معتقد باشيم ، مردها با سياست درهاي باز نابودش كرده بودند. حالا ما و مردها روبه روي هم بوديم. در دوئلي ناجوانمردانه. و مهارتي كه با آن مردهاي تنومند را به زانو درمي آورديم ، در عضله هاي روحمان جاري نبود . 

سال ها بود حسودي شان مي شد. چشم نداشتند ببينند فقط ما مي توانيم با ذوقي كودكانه به چيزهاي كوچك عشق بورزيم . 
فقط و فقط ما بوديم كه بلد بوديم در معامله اي كه پاياپاي نبود، شركت كنيم . مي توانستيم بدهيم و نگيريم . ببخشيم و از خودِ بخشيدن كيف كنيم . بي حساب و كتاب دوست بداريم. در هستي، عناصر ريزي بودند كه مردها با چشم مسلح هم نمي ديدند و ما مي ديديم. 
زنانگي فقط مهارت آراستن و فريفتن نبود و آن قديم ها بعضي از ما اين را مي دانستيم. 

مادربزرگ من زيبايي زن بودن را مي دانست . وقتي زني از شوهرش از بي ملاحظگي ها و درشتي هاي شوهرش شكايت داشت و هق هق گريه مي كرد ، مادر بزرگ خيلي آرام مي گفت : مرد است ديگر ، نمي فهمد . مردها نمي فهمند. از مرد بودن مثل عيبي حرف مي زد كه قابل برطرف شدن نيست. مادربزرگ مي دانست مردها از بخشي از حقايق هستي محروم اند. لمس لطافت در جهان، در انحصار جنس دوم است و ذات جهان لطيف است. 

مادربزرگ مي گفت كار زن ها با خدا آسونه مردها از راه سخت بايد بروند . راه ميان بري بود كه زن ها آدرسش را داشتند و يك راست مي رفت نزديك خدا. شايد اين آدرس را هم همراه سلاح قديمي مان گم كرديم. 

به هر حال، ما الان اينجاييم و داريم از خوشبختي خفه مي شويم. رئيس شركت به مان بن فروشگاه سپه داده و ما خيلي احساس شخصيت مي كنيم . 
ده تا نايلون پر از روغن و شامپو و وايتكس و شيشه شور و كنسرو و رب و ماكاروني خريده ايم و داريم به زحمت نايلون ها را مي بريم و با بقية همكارهاي شركت كه آن ها هم بن داشته اند و خوشبختي ، داريم غيبت رئيس كارگزيني را مي كنيم و اداي منشي قسمت بايگاني را درمي آوريم و بلندبلند مي خنديم و بارهايمان را مي كشيم سمت خانه . 
چقدر مادربزرگ بدبخت بود كه در آن خانه مي شست و مي پخت. حيف كه زنده نماند ببيند ما به چه آزادي شيريني دست يافتيم . ما چقدر رشد كرديم 

افتخارآميز است كه ما الان ، هم راننده اتوبوس هستيم هم ترشي مي اندازيم . مهندس معدن هستيم و مرباي انجيرمان هم حرف ندارد. هورا ما هر روز تواناتر مي شويم. 
مردها مهارت جمع بستن ما را خيلي تجليل مي كنند. ما مي توانيم همه كار را با همه كار انجام دهيم . وقتي مردها به زحمت بلدند تعادل خودشان را ايستاده توي اتوبوس حفظ كنند، ما با يك دست دست بچه را مي گيريم با دست ديگر خريدها را، گوشي موبايل بين گردن و شانه، كارهاي اداره را راست و ريس مي كنيم. افتخارآميز است. 

دستاورد بزرگي است اين كه مثل هم شده ايم. فقط معلوم نيست به چه دليل گنگي، يكي مان شب توي رختخواب مثل كنده اي چوب راحت مي خوابد و آن يكي مدام غلت مي زند، چون دست و پاهايش درد مي كنند. چون صورت اشك آلود بچه اي مي آيد پيش چشمش . بچه تا ساعت پنج مانده توي مهد كودك . همه رفته اند ، سرايدار مجبور شده بعد از رفتن مربي ها او را ببرد پيش بچه هاي خودش. نيمة گمشده شب ها خواب ندارد . مرد اما راحت است، خودش است. نيمة ديگري ندارد . زن گيج و خسته تا صبح بين كسي كه شده و كسي كه بود، دست و پا مي زند. 

مادربزرگ سنت زده و عقب افتادة من كجا مي توانست شكوه اين پيروزي مدرن را درك كند ؟ ما به همة حق و حقوقمان رسيده ايم . 

زنده باد تساوي!!!

..............................................................

پسر نازنینم چند روزه که بیتابی و مرتب نق میزنی.گاهی هم رسما گریه میکنی!

چیزی که ما کمتر ازت دیدیم .نمیدونم چی شده.هنوز از دندونات خبری نیست .

بالاخره موفق شدم که از تحرکات زیاد زبونت عکسای بامزه ای شکار کنم که

بعضی هاشون در هنر عکاسی از کودکان به نظر خودم شاهکار محسوب میشن!

تا نظر بیننده های وبلاگت چی باشه...

قربون اون نگاه مهربونت که با آدم حرف میزنه مادری...

این حرکت جدیدته که انگشت اشارتو میندازی گوشه لبت و میکشی!

الهی قربونت برم آخه این چه کاریه کردی؟چطوری خودتو اینجوری کردی؟حالا دنیا چپکی چه شکلیه؟

و حالا شاهکار عکاسی!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

وای عاشق این عکسم...اینجا باشنیدن صدای مامان فرشته اینجوری ذوق کردی و زبونتو درآوردی

و خندیدی...قربونت بره مادر