مسافری از بهشت...

"هوالمحبوب"

برای تو می نویسم...

برای تو نازنینم که زیباترین جلوه آفرینشی...

برای تو که خوشبوترین گل باغ بهشتی و اکنون که پای در زندگی  خاکی ما می گذاری

شمیم بهشت را به کاشانه عشق ما می آوری...

برای تو پاره وجودم که که بال های کوچکت را پنهان کردی چنان که ما پنداشتیم از

جنس مایی و نه فرشتگان اما بوی عطر بهشت را چگونه پنهان خواهی کردپسرکم؟...

 بیا و برایمان از آنجا که آمدی سخن بگو که سالهاست فراموش کرده ایم که بهشت

 منزلگاه نخستین همه ما بود....

آه که چه بسیار دلتنگ می شوم برای روزهایی که آنها رابخاطر نمی آورم...

روزهایی که چونان امروز تو هنوز پای بر زمین های زرین داشتم و هر گاه اراده

می کردم بال می گشودم ...

کودکم...کودک دلبندم!

حال که تو نیز همچون همه ما به دعوت پروردگارت برای خلیفه او در زمین بودن،

لبیک گفتی و پذیرفتی آنچه کوه های عظیم از پذیرفتنش سر باز زدند...

حال که زمین را برای سکنی گزیدن انتخاب کردی به امید آن روز که دوباره

دروازه های بهشت به رویت گشوده شوند...

حال که آمدی و با آمدنت ارمغانی الهی تنها و تنها از جنس بهشت برایمان

آوردی و حس زیبای مادر و پدر بودن را به ما چشاندی...

خوش آمدی نازنین...

خوش آمدی به آغوش گرمی که جز مهر چیزی برایت نخواهد داشت...

خوش آمدی به خانه ای که شش سال است من و پدرت جز عشق در آن نیندوخته ایم...

و تو ساکن جدید این خانه ای که جنس دیگری از عشق را برایمان آوردی که پیش

از این آن را نچشیده بودیم...

نامت را به شوق رجزخوانی آن نوجوان سیزده ساله ای امیر حسین گذاشتیم که در

                نیمروز کربلا فریادبرآورد :               

  "امیری حسین و نعم الامیر"...